De open weg lonkt
“Ik werd op mijn 19e door mijn vriend geïntroduceerd in de vrachtwagenwereld en ben er sindsdien aan verhangen geraakt." Ontmoet Oti Cabadas, a.k.a. Coco Trucker*, een Spaanse vrachtwagenchauffeur gevestigd in Palencia. Ze brengt haar weken kriskras door Spanje en soms Portugal door, meestal bier vervoerend. “Wat ik het liefst heb, is het gevoel van vrijheid. Het is uiteraard relatieve vrijheid, want je moet je altijd aan een schema houden. Maar je kan kiezen waar en wanneer je stopt en je kan je eigen route uitstippelen. Ik ben heel onafhankelijk, dus daar hou ik van."
“Ik ook. Ik hou van mijn werk omdat ik me zo vrij voel op de weg. Soms voelt het helemaal niet alsof ik werk", beaamt Sandrine Son**, een Franse vrachtwagenchauffeur uit Clermont-Ferrand, die ook de lokroep van de open weg hoort. “Ik ben opgegroeid in een wereld van de monteurs: mijn vader was technisch inspecteur bij een busmaatschappij, dus ik heb altijd het idee gehad dat ik op een dag op de weg zou werken. En omdat ik hou van dat gevoel van vrijheid als ik rijd, koos ik ervoor om meestal 's nachts te werken, als bezorger voor supermarkten in mijn koelwagen. ‘s Nachts ben je alleen op de weg, er zijn geen files, geen parkeerproblemen. Ik kan gewoon mijn ding doen zonder dat iemand me lastig valt."
Niet veel vrouwen in de buurt
Dat bedwelmende gevoel van vrijheid terzijde gelaten, zijn er in 2021 specifieke obstakels voor vrouwen die een vrachtwagen besturen? Niet echt, volgens Sandrine: “Er is de laatste jaren veel veranderd, vooral in de manier waarop we door onze mannelijke collega's worden aanzien. Ze staren soms een beetje naar me, ze zijn verbaasd, maar ze kijken niet op me neer. Al met al krijg ik meer aanmoedigingen dan neerbuigende opmerkingen. Er is nog steeds wat machogedrag, zeker, maar dat houdt me niet tegen. Ik hoor eigenlijk vaak mannelijke truckers zeggen dat er meer vrouwen in het vak zouden moeten zijn, voor meer diversiteit."
“Er zijn zeker alsmaar meer vrouwelijke truckers," zegt Oti, "maar het is moeilijk om ze onderweg te zien, omdat het nog altijd zo'n klein percentage is. Als je stopt voor de lunch, zit je meestal in een ruimte vol mannen. Soms voel ik me net een miertje dat in haar eentje eet, de enige vrouw in de buurt."
Vrouwelijke truckers op sociale media
Maar nu steeds meer vrouwen de sprong wagen, wat stimuleert hen om deze baan te doen? Voor Sandrine is het misschien gewoon de kracht van het voorbeeld: “Een vrouwelijke trucker was vroeger zeldzaam, maar vandaag de dag zijn ze, of het nu op tv, in tijdschriften of op sociale media is, alsmaar zichtbaarder, en dat draagt bij tot het normaliseren van de aanwezigheid van vrouwen in deze sector. Het toont dat iedereen het kan."
TV-programma's zoals "Trucker Babes", een Duits programma dat in verschillende landen is aangepast, of de Colombiaanse TV-serie "Los Briseño" ("he Road to Love" is de Engelse titel) over een jonge vrouw die tegen de vooroordelen van haar familie ingaat om vrachtwagenchauffeur te worden, laten het publiek als nooit tevoren kennismaken met vrouwelijke vrachtwagenchauffeurs. En ook de sociale media spelen een rol.
Oti weet daar wel wat van: “Ik deel mijn ervaringen als vrachtwagenchauffeur al enkele jaren op Facebook en Instagram. Ik heb nu aardig wat volgers, maar ik ben begonnen met het posten van een interview dat ik in een vakblad had gegeven. Daarna deelde ik dingen over mijn dagelijks leven onderweg, en dat sloeg aan. Ik heb ook een steungroep op WhatsApp opgericht met vrouwelijke collega's die vriendinnen zijn geworden. Toen ik begon, kende ik geen andere vrouwen, omdat we onderweg niet noodzakelijkerwijs de kans krijgen elkaar tegen te komen. Dankzij de sociale media zijn er meer manieren om met elkaar in contact te komen. Veel vrouwen schrijven me dat ze zich altijd aangetrokken hebben gevoeld tot vrachtvervoer, maar aarzelen. Ik denk dat de reden dat er nog zo weinig vrouwen zijn, is dat ze niet beseffen dat ze het wel kunnen. Veel vrouwen durven de sprong niet te wagen."
Eén woord van advies: ga ervoor!
“Uiteraard zijn we door onze fysieke kracht soms in het nadeel ten opzichte van mannen," zegt Sandrine. “Maar anderzijds zijn we minder abrupt in onze manier van en omgaan met goederen, we zijn voorzichtiger. We hebben ook vaak een beter contact met de klanten, het is gewoon een andere stijl."
“Het is ook meer een kwestie van vertrouwen dan van fysieke mogelijkheden," voegt
Oti eraan toe. “Ik ben 1m60; als ik het kan, kan iedereen het! Dit werk doen heeft alles te maken met roeping. Als ik een advies moet geven aan aspirant vrouwelijke truckers, zou ik gewoon zeggen: volg je passie'. Als vrachtwagenchauffeur niet je ware roeping is, zal de job veel moeilijker zijn. Je bent lange uren onderweg en je bent niet veel thuis. Maar als je van vrachtwagens houdt en als dit echt je roeping is, dan zeg ik: ga ervoor! Je kunt het net zo goed als ieder ander."
*Interview door Oti Cabadas a.k.a. Coco Trucker, op 11 mei 2021.
*Interview door Sandrine Son, op 27 april 2021.
